Ευαγγέλιο:
Το σημερινό Ευαγγέλιο [Ιω 15,9-17] μας μιλά για την ώρα, στην οποία ο Χριστός αναγγέλει τη «νέα εντολή» του και την μεταδίδει στους αποστόλους του. Αυτό έγινε το βράδυ του Μυστικού Δείπνου μετά το γέυμα.
Ο Χριστός όμως δεν προσθέτει εδώ μια άλλη εντολή στις δέκα που ο Θεός είχε δώσει στον Μωυσή πάνω στο όρος Χωρήβ. Πριν απ’ αυτό ο Ιησούς είχε πει: «Δεν ήλθα να καταργήσω το Νόμο και τους προφήτες… αλλά να εκπληρώσω» (Μτ 5,17). Και είναι αυτό ακριβώς που κάνει τώρα ο Κύριος, διότι αποκαλύπτει τι είναι «το πνεύμα» ή «η ψυχή» όλων των εντολών και διαταγών, και διατάζει να διατηρούμε αυτό το πνεύμα, γιατί σ’αυτό συνίσταται η νέα εντολή, η οποία είναι σαν η καρδιά όλων αυτών…
Αυτη η εντολή του Χριστού λέει ότι πρέπει να αγαπάμε και να μείνουμε στην αγάπη του. Δεν πρόκειται για κάτι κυρίως εξωτερικό που μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε και τι να μην κάνουμε, αλλά είναι προπάντων κάτι εσωτερικό, γιατί η αγάπη είναι πρωτίστως μια εσωτερικό συναίσθημα, αν και εκφράζετε με εξωτερικές πράξεις.
Όμως, για να κατανοήσουμε την σημασία του «να αγαπάμε και να μείνουμε στην αγάπη», ο Κύριος μας δίνει ως παράδειγμα τη σχέση που έχει με τον ουράνιο τουΠατέρα. Λέει ότι ο Πατέρας τον αγαπάει, και ότι ο ίδιος αγαπάει τον Πατέρα, γι’ αυτό παραμένει (δηλαδή «ζει») μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας εν αυτώ… Αυτό σημαίνει ότι, λόγω αυτής της αγάπης που υπάρχει μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδας, υπάρχει ανάμεσά τούς ζωή και ενότητα…
Έτσι, μ’αυτή τη νέα εντολή ο Ιησούς Χριστός θέλει να μας μεταδώσει τη ζωή και την ενότητα της Αγίας Τριάδας, για να μείνουμε και εμείς ενωμένοι με τον εαυτό του, δηλαδή, να ζούμε σ’αυτόν, για το οποίο είναι αναγκαίο να τον αγαπάμε. Επιπλέον, όταν δεν τηρούμε τις εντολές, παύουμε να τον αγαπάμε, απομακρυνόμαστε απ’αυτόν, και δεν ζούμε πια από τη ζωή του…
Αλλά ο Ιησούς δεν μιλάει μόνο για μια αγάπη μεταξύ μας και του εαυτού του. Λέει ότι η αγάπη πρέπει να υπάρχει και μεταξύ μας Χριστιανών, που είμαστε παιδιά του Θεού, και ότι αυτή η αγάπη πρέπει να είναι σαν η δική του, διότι αυτός «μας αγάπησε πρώτα».
Δεν πρόκειται απλά για ένα αμοιβαίο σεβασμό και μια κάποια συμπάθεια μεταξύ μας τους ανθρώπους, αλλά για μια πολύ έντονη αγάπη έτοιμη και διατεθειμένη να κάνει μεγάλα έργα για τους άλλους, δίνοντας για τον σκοπό αυτό ακόμη και την ίδια τη ζωή μας, κι έτσι λέει: «μεγαλύτερη αγάπη κανένας δεν έχει, όταν κάποιος θυσιάσει τη ζωή του για χάρη των φίλων του…». Και μέσω αυτής της εντολής ο Ιησούς μας μιλάει γι’ αυτήν την μεγάλη αγάπη.
Αυτή η εντολή της αγάπης είναι ακριβώς αυτό που δίνει ζωή και ένωση στην Εκκλησία. Διότι χάρη στην αγάπη η Εκκλησία παραμένει ενωμένη με το Θεό, ζει από τον Ιησού Χριστό, και χάρη σε αυτήν την αγάπη οι Χριστιανοί παραμένουν ενωμένοι μεταξύ τους. Όπου δεν υπάρχει αγάπη προς το Θεό και το πλησίον, δεν υπάρχει ούτε ενότητα ούτε ζωή, αλλά μόνο εκθρότητα και πνευματικός θάνατος.
Είπαμε ότι η αγάπη είναι μια εσωτερικό συναίσθημα, που εκφράζεται όμως εξωτερικά με τα «σημάδια της ύπαρξής της». Σχετικά με αυτό είπε πρόσφατα ο Πάπας Φραγκισκος: «Υπάρχουν πολλές μικρές και μεγάλες χειρονομίες που είναι η αφαρμογή της εντολής του Κυρίου… οι μικρές χειρονομίες της καθημερινής ζωής, χειρονομίες της εγγύτητας μας σε ένα ηλικιωμένο, σ’ ένα παιδί, σε κάποιον άρρωστο, σε κάποιον που έχει ένα πρόβλημα, στους αστέγους, τους άνεργους, τους μετανάστες, τους πρόσφυγες… Χάρη στη δύναμη αυτού του λόγου του Χριστού ο καθένας από μας μπορεί να γίνει πλησίον των ανθρώπων που συναντά κάθε μέρα. Χειρονομίες εγγύτητας, συμπαράστασης. Με αυτές τις χειρονομίες εκδηλώνεται η αγάπη που ο Χριστός μας διδάσκει»[1].
[1] Ομιλία κατά τη διάρκεια της προσευχής “Regina coeli”, Βατικανό, 10 Μαΐου 2015.