15η Αυγούστου: “Η Μετάσταση της Θεοτόκου”

Η εορτή της Μεταστάσεως της Θεοτόκου που εορτάζουμε σήμερα είναι η τελευταία Θεομητορική εορτή του λειτουργικού έτους, κατά τη διάρκεια του οποίου η Εκκλησία θεωρεί τη ζωή του Χριστού και της Παναγίας, γι’ αυτό τον λόγο το τέλος της επίγειας ζωής της, και επομένως η ένδοξη μετάστασή της στους ουρανούς είναι το τελευταίο γεγονός που θεωρεί.

Η παράδοση της Εκκλησίας μας αναφέρει ότι η Παναγία άφησε αυτόν τον κόσμο περιλαμβανόμενη από τους Αποστόλους, οι οποίοι ήρθαν στην Ιερουσαλήμ από διάφορα και μακρινά μέρη του κόσμου, για να την αποχαιρετήσουν. Ο Υιός της, ο Ιησούς Χριστός, μαζί με πλήθος αγγέλων κατέβηκε από τους ουρανούς, για να παραλάβει το σώμα και την ψυχή της και να την δοξάσει πλήρως με τη θέαση του Θεού στην ουράνια δόξα.

Η Παναγία είχε μοιραστεί δίπλα στον Σταυρό τα Πάθη του Υιού της, του Ιησού, γι’ αυτό άξιζε να μοιραστεί επίσης την ένδοξη ανάστασή του. Η μετάσταση της Μαρίας με το σώμα και την ψυχή της στον ουρανό, δηλαδή η αιώνια εξύμνηση της, είναι ο πρώτος μεγάλος καρπός της λύτρωσης που πραγματοποίησε ο Ιησούς Χριστός.

Η μέριμνα των Αποστόλων να βρίσκονται κοντά στην Μαρία μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της, μας αποκαλύπτει το αίσθημα υιοθεσίας που οι μαθητές του Ιησού ένιωθαν προς αυτήν. Ο Ιησούς είχε εμπιστευτεί την μητέρα του στον Απόστολο Ιωάννη, και μέσω α΄π’ αυτόν σε όλους τους Αποστόλους, κάνοντάς την με αυτόν τον τρόπο μητέρα όλης της Εκκλησίας, διότι η Εκκλησία θεμελιώνεται πάνω στους Αποστόλους, γι’αυτό και στο Σύμβολο της Πίστεως μας αποκαλούμε την Εκκλησία «Αποστολική».

Ως εκ τούτου, η επιθυμία της Μαρίας ήταν διττή: από τη μια ήθελε να παραμένει πάνω σ’ αυτή τη γη μαζί με τα θετά παιδιά της Εκκλησίας, από την άλλη όμως φλεγόταν από επιθυμία να δει και να είναι πάλι μαζί με τον αγαπημένο Υιό της, τον Ιησού Χριστό. Κάτι παρόμοιο αισθάνθηκε ο απόστολος Παύλος όταν είπε: «Για μένα η ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος (…) Πιέζομαι από αυτά τα δύο: από τη μία επιθυμώ να διαλυθώ και να είμαι μαζί με τον Χριστό, που είναι ό,τι το καλύτερο. Από την άλλη, το να παραμείνω με το σώμα μου, αυτό είναι εκείνο που έχετε περισσότερο ανάγκη» (Φιλ 1,21.23-24).

Ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός περιγράφει θαυμάσια τη μετάστασή της: «Σήμερα, καθώς αποδημούσες για το Γιο σου, σε τιμούσαν οι άγγελοι, οι ψυχές των δίκαιων, των πατριαρχών και των προφητών. Τιμητική φρουρά οι απόστολοι και οι αμέτρητοι θεοφόροι πατέρες: μαζεύονταν με το θεϊκό πρόσταγμα από τα πέρατα της γης, ωσάν μέσα σε νεφέλη, στη θεϊκή και ιερή Ιερουσαλήμ, ψέλνοντας γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα ύμνους ιερούς σε σένα, την πηγή του σώματος του Κυρίου, που είναι η αρχή της ζωής (…). Από τη γη σε πέρασαν στον ουρανό Άγγελοι κι Αρχάγγελοι. Με τ’ ανέβασμά σου φρίξανε τ’ ακάθαρτα αερικά. Καθώς διαβαίνεις κάνεις ευλογημένο τον αέρα, ο αιθέρας ψηλά αγιάζεται. Χαρούμενος ο ουρανός υποδέχεται την ψυχή σου. Σε προϋπαντούνε με ύμνους ιερούς και ολόφωτες λαμπάδες ολόχαρης γιορτής οι αγγελικές δυνάμεις που σχεδόν λένε: «Ποιά είναι τούτη που ανεβαίνει λευκανθισμένη», «που προβαίνει σαν αυγή, ωραία ωσάν φεγγάρι, λαμπερή ωσάν ήλιος;… ».

Ωστόσο η Μαρία δεν αφήνει αυτόν τον κόσμο, για να εισέλθει στην ουράνια δόξα και να παραμένει εκεί με παθητική στάση. Ομοίως με τον γιό της, τον Ιησού Χριστό, αυτή καλείται να συνεχίζει δίπλα του το έργο της λύτρωσης των ανθρώπων, έχοντας ένα μοναδικό ρόλο στη ζωή και την ανάπτυξη της Εκκλησίας. Διότι, όταν η Μαρία απόκτησε κατά κάποιο τρόπο τη συμμετοχή στη ζωή του Θεού στην ουράνια αιωνιότητα, η μητρότητά της πάνω από τους λίγους έγινε οικουμενική, δηλαδή από τότε καλύπτει ολόκληρη την Εκκλησία, όλους τους ανθρώπους, και υπάρχει για όλους τους αιώνες.

Ας ζητήσουμε από την Παναγία την χάρη να την μιμούμαστε, υπηρετώντας τον Κύριο όλες τις ημέρες της ζωής μας μέχρι την τελευταία μας πνοή, ώστε η μετάβαση μας από αυτή τη ζωή σε εκείνη την αιώνια να βρει τις ψυχές μας άξιες της μακάριας θέασης του Θεού.