Το σημερινό Ευαγγέλιο [Mκ 10,17-30] αφηγείται μια συνομιλία μεταξύ του Ιησού και ενός άνδρα, τον οποίο οι σχολιαστές της Αγίας Γραφής έχουν ονομάσει “τον πλούσιο νέο”. Αυτός είναι ένα πολύ βαθύς διάλογος για τη σχέση της επίγειας ζωής με την μέλλοντική, η οποία είναι αιώνια.
Συχνά, εκείνοι που πλησίαζαν τον Ιησού, το έκαναν υποκινούμενοι από ασθένειες ή άλλα είδη προβλήματα. Αυτός ο νεαρός άνδρας όμως πλησιάζει τον Ιησού, γιατί τον απασχολεί μια βαθιά ανησυχία, και ζητά μια απάντηση που να μπορούσε να δώσει νόημα σ’ ολόκληρη του τη ζωή. Γι’ αυτό ρωτά: «τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;». Δηλαδή, τι πρέπει να κάνω τώρα, εδώ ‘ αυτόν τον κόσμο, στη δική μου ζωή, με όλα αυτά που έχω, ώστε να αξιωθώ την αιώνια ζωή που εσύ, ο Ιησούς Χριστός, μου προτείνεις;
Αυτός ο νεαρός άνδρας έκανε ό,τι όλοι οι νέοι θα έπρεπε να κάνουν, δηλαδή να ανησυχούν για το μέλλον τους, όπως αυτός αναζητούσε στις διδασκαλίες του Ιησού, του καλού Δάσκαλου, την πορεία που θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε μια μελλοντική ευτυχία.
Μ’ αυτή την ερώτηση του εκδηλώνει ότι καταλαβαίνει πολύ καλά την σχέση που υπάρχει μεταξύ της επίγειας ζωής του, η οποία είναι προσωρινή, και της ουράνιας ζωής, η οποία είναι αιώνια. Πράγματι, το να επιτύχει κανείς να φθάσει στην αιώνια ζωή δεν είναι κάτι που συμβαίνει τυχαία, αλλά είναι το σημείο άφιξης μιας πορείας που αρχίζει σε αυτή τη ζωή. ‘Ετσι, ο νέος ένιωσε την ανάγκη να ζήσει τη νεότητά του, να σχεδιάσει το μέλλον του, αλλά βαδίζοντας πάνω στα βήματα του Χριστού, τα οποία οδηγούν στην υψηλότερη ζωή.
Ο Ιησούς του απαντά υπενθυμίζοντας του τις πρώτες οδηγίες του Θεού για την πορεία της ανθρωπότητας, δηλαδή τις Δέκα Εντολές: «Μη φονεύσεις, μην μοιχεύσεις, μην κλέψεις…”, κλπ. Ο νεαρός ήξερε μάλιστα πολύ καλά αυτή την πορεία, και του απαντά: «Δάσκαλε, όλα αυτά τα φύλαξα από τη νεότητά μου…”. Πράγματι, αυτός ενδιαφερόταν για την πορεία του Χριστού, μια απολύτως νέα πορεία, και ένιωσε αρκετά δυνατός για να κάνει κάτι παραπάνω για τον Θεό και έτσι να ενισχυθεί περαιτέρω η ζωή του…
Η δεύτερη απάντηση του Ιησού ήταν όχι μόνο αληθηνή και ακριβής, αλλά και βγαλμένη από την καρδιά του, γιατί «τον αγάπησε και του είπε…» ότι για να είναι άριστος πρέπει να βαδίσει την πορεία του, δηλαδή, πρέπει να ακολουθήσει τον Ιησού με όλη του τη ζωή! Πράγματι, ο Χριστός λέει αλλού: «Εγώ είμαι η οδός…» (Ιω 14,6), διότι οι Χριστιανοί δεν ακολουθούμε εντολές, αλλά ένα πρόσωπο: τον Ιησού Χριστό.
Η πρόταση του καλού Δάσκαλου ήταν κάτι παραπάνω από δίκαιη και εκλυστική: να αφήσει ο νεαρός έναν επίγειο θησαυρό με αντάλλαγμα τον πνευματικό θησαυρό, που βρίσκεται σ’ έναν πολύ ασφαλισμένο τόπο: “θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς…». Με αυτό τον τρόπο ο νεαρός θα διασφάλιζε τη ζωή του για την αιωνιότητα.
Ωστόσο, τα λόγια του Ιησού ήταν πολύ απαιτητικά για αυτόν το νεαρό άνδρα, όχι επειδή είναι απολύτως αδύνατον να αφήσουμε τα πάντα για τη Βασιλεία των Ουρανών (μερικοί άνθρωποι το κάνουν), αλλά επειδή ο πλούτος είχε εισβάλει στην καρδιά του και δεν ήταν σε θέση να αγαπά με όλες του τις δυνάμεις τον Υιό του Θεού.
Αυτός είναι ο λόγος που, μετά την απόρριψη της πρότασης του Ιησού, ο πλούσιος νέος αισθάνθηκε μια βαθιά θλίψη στην καρδιά του και στράφηκε μακριά από τον Χριστό. Διότι δεν μπορεί κανείς να είναι πραγματικά ευτυχισμένος σ’ αυτόν τον κόσμο, όταν δεν έχει την αγάπη του Θεού.
Ο απόστολος Πέτρος ήταν ένας από εκείνους που περπατούσε την νέα πορεία, γι’ αυτό είπε: «Εμείς αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε …». Αυτό δείχνει ότι ο Θεός είχε επέμβει στη ζωή του Πέτρου, ώστε να πετίχει αυτό που μόνοι τους οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατορθώσουν. Ως εκ τούτου, ο Χριστός με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια τους περιγράφει όλα τα οφέλη που θα λάβει όποιος είναι σε θέση να τον ακολουθήσει ολοκληρωτικά: «δεν υπάρχει κανένας που άφησε σπίτι ή αδελφούς ή αδελφές ή μητέρα ή πατέρα ή χωράφια, για μένα και για το Ευαγγέλιο, που να μην τα πάρει πίσω εκατονταπλάσια, τώρα σ’ αυτή τη ζωή με διωγμούς, και στον κόσμο που έρχεται την αιώνια ζωή».
Είθε η Παναγία να μας διδάξει να είμαστε αυθεντικοί μαθητές του Υιού της, του Ιησού.