Το σημερινό Ευαγγέλιο [Mκ 10,35-45] αφηγείται πώς δύο από πιό οικείους μαθητές του Ιησού, οι αδελφοί Ιωάννης και Ιάκωβος, τόλμησαν να του ζητήσουν κάτι αδιανόητο: να καθίσει ο καθένας στις δύο πλευρές του θρόνου της δόξας του Χρηστού στον ουρανό.
Η ανθρώπινη φιλοδοξία μας ωθεί συχνά, αν όχι πάντα, να θέλουμε να είμαστε πρώτοι παντού, να καταλαμβάουμε τις πρώτες θέσεις για να απολαμβάνουμε μια αποκλειστική δόξα, και ακόμα να μας εξυπηρετούνε οι άλλοι. Και αυτοί οι δύο μαθητές σκέφτηκαν με την ανθρώπινη φιλοδοξία ότι ήταν δυνατό να επιτύχουνε τη θεϊκή ευτυχία και επίσης μια προνομιακή θέση σε αυτή, εξαιτίας της φιλίας και εγγύτητας με τον Κύριο.
Η ουράνια δόξα όμως είναι η ανταμοιβή για όποιον την έχει κερδίσει μεσω της ζωής του: είναι σωστό ότι όποιος υπέφερε εξαιτίας του Χριστού να απολαύσει την αιώνια δόξα του. Διότι η δόξα της βασιλείας των Ουρανών δεν δίνετναι σε οποιονδήποτε χωρίς λόγο. Τα λόγια του Χριστού προς τους μαθητές του από αυτή την άποψη είναι πολύ σαφά και άμεσα: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε!”.
Πράγματι, ο δρόμος που περπάτησε ο Χριστός προς την δόξη του ήταν ένας δρόμος υπηρεσίας για τους ανθτρώπους και θυσίας χωρίς όρια. Η ζωή του Χριστού δεν ήταν γεμάτη από εγκόσμια επιτυχία, αλλά από δυσκολίες, δοκιμασίες και διωγμούς.
Αυτό είναι ακριβώς ό,τι αναφέρεται στο πρώτο Ανάγνωσμα (Ησ 53,10-11), στην προφητεία του Ησαΐα: «Εξαιτίας του μόχθου της ψυχής του θα δεί το φώς, και θα χορτάσει μέσω της επίγνωσής του. Ο δίκαιος δούλος μου θα δικαιώσει πολλούς, επειδή αυτός θα σηκώσει της ανομίες τους». Αυτά τα λόγια προφητεύουν τα παθήματα του Κυρίου και επίσης την έσχατη δόξα του. Έτσι, δεν υπάρχει για τους μαθητές διαφορετικός δρόμος από τον δρόμο του Χριστού, ακόμη και για τους πιό οικείους του. Ούτε και για μας.
Ωστόσο, η φιλοδοξία να επιτύχουμε κάτι μεγάλο μέσω ενός εύκολου τρόπου είναι ένας πειρασμός παρών σε σχεδόν όλες τις καταστάσεις της ανθρώπινης ζωής μας: θέλουμε το έπαθλο, αλλά όχι την προσπάθειά του, θέλουμε τον πλούτο, αλλά όχι τη δουλιά για να τον κερδίσουμε, θέλουμε την απόλυτη δόξα, αλλά χωρίς τη θυσία που μας οδηγεί σε αυτήν…
Τέτοια μικρόψυχη στάση απέναντι στις περιστάσεις της δικής μας ζωής αντικατοπτρίζει την έλλειψη ικανότητας να αποδεχθούμε την πρόσκληση του Χριστού να υποφέρουμε μαζί με αυτόν, για να φτάσουμε στην δόξα του.
Γι’ αυτό ο Κύριος κληροδοτεί στους μαθητές του ένα χρυσό κανόνα, για να καταπολεμήσουν την εγωιστική φιλοδοξία και να μάθουν να είναι ταπεινοί όπως αυτός, για να περπατήσουν τον αληθινό δρόμο που οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών. Τους λέει ότι πρέπει να γίνουν υπηρέτες των άλλων, όπως ήταν αυτός.
Όλα αυτά μας οδηγούν να αναρωτήθουμε: είμαι εγώ ένας υπηρέτης μέσα στην οικογένειά μου, στην ενορία μου, στο κύκλο των φίλων μου, κλπ., ή προσπαθώ να είμαι ο πρώτος, μόνο για να με εξυπηρετούνε οι άλλοι και όχι να τους εξυπηρετώ; Θέλω τη δόξα του Χριστού, κυνούμενος από ανθρώπινη φιλοδοξία, προσπαθώντας να την πάρω μέσω μιας άνετης χριστιανικής ζωής, χωρίς θυσίες;
Είθε η Παναγία, η Δούλη του Κυρίου που στεκόταν δίπλα στο σταυρό του Υιού της, να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτές τις διδασκαλίες του Ιησού.