Αυτή την ημέρα, 40 ημέρες μετά την ανάστασή του, ο Χριστός ανεβαίνει στον ουρανό, επιστρέφοντας εκεί από όπου κατέβηκε. Η γη, ανάξια της παρουσίας του, δεν μπορούσε να τον συγκρατήσει, γιατί η αξιοπρέπεια του ως αναστημένου Κυρίου του ουρανού και της γης απαιτούσε την παρουσία του στο θρόνο του αιωνίου Πατέρα. Ο Χριστός αποχαιρετά τους μαθητές του ευλογώντας τους με πνευματικά δώρα και αφήνοντάς τους μια υπόσχεση-εγγύηση: που θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα, και θα προετοιμάσει μια θέση για αυτούς στον Ουρανό.
Ο Χριστός επιστρέφει σήμερα στην αγκαλιά του Πατέρα επειδή έχει ήδη ολοκληρώσει το έργο του στον κόσμο:
- ως Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, έτσι ώστε ο άνθρωπος να «γίνει Θεός»: «εσείς είστε θεοί, είσαστε όλοι σας παιδιά του Υψίστου» (Ψαλ 82,6 – βλ. Ιω 10,34),
- μας έδειξε την οδό της σωτηρίας με λόγια και υποδείγματα,
- απέδειξε με αμέτρητα θαύματα και σημάδια ότι ήταν αληθινός Θεός,
- με το θάνατο και την ανάστασή του λύτρωσε το ανθρώπινο γένος από τη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου,
- ίδρυσε την Εκκλησία του, η οποία πρέπει να συνεχίσει το έργο του στη γη σε όλες τις εποχές.
Ο Ιησούς εκπληρώνει πάντα τις προφητείες και τις υποσχέσεις του: είχε προφητεύσει τον σταυρικό του θάνατό, και έτσι συνέβη. Είχε υποσχεθεί να νικήσει το θάνατο, να αποκτήσει την άφεση των αμαρτιών… και έτσι το έκανε. Προειδοποίησε τους μαθητές του για όλα αυτά στο δρόμο προς την Εμμαούς, λέγοντάς τους: «…δεν έπρεπε να πάθει ο Μεσσίας και να εισέλθει στη δόξα του;» (Λκ 24,26), και μάλιστα είχε πει «δεν λαμβάνω δόξα από τους ανθρώπους» (Ιω 5,41), ούτε περίμενε τη δόξα των ανθρώπων, αλλά μόνο αναζητούσε εκείνη που ο αιώνιος Πατέρας του είχε προετοιμάσει.
Τώρα που ανεβαίνει στον ουρανό, υπόσχεται πως δεν θα μας αφήσει ποτέ, παραμένοντας με την Εκκλησία του μέσω της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, που θα στείλει στους αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής, και πως θα προετοιμάσει για μας μια θέση δίπλα του στην Βασιλεία των ουρανών. Εξ ου και τα λόγια του «Κι όταν πάω και σας ετοιμάσω τόπο, πάλι θα ’ρθώ και θα σας πάρω κοντά μου, ώστε όπου είμαι εγώ να είστε κι εσείς» (Ιω 14,3). Και σχολιάζει το εδάφιο αυτό ο Άγ. Θωμάς Ακιυνάτης, λέγοντας: «Παίρνοντας στον Παράδεισο μαζί του την ανθρώπινη φύση που είχε αναλάβει, ο Χριστός μας έδωσε την ελπίδα να τον αποκτήσουμε κι εμείς» (S.Th., III, q. 59, a.1, ad 3). Αυτό μας κάνει να κατανοήσουμε πως εδώ στη γη δεν υπάρχει τόπος αιώνιας μονιμότητας για τον άνθρωπο, διότι η αιωνιότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο στον ουρανό, στην αιώνια δόξα του Χριστού. Αυτός, ως επικεφαλής όλων μας, έπρεπε να εισέλθει πρώτος στη δόξα και να προετοιμάσει εκεί μία θέση για μας.
Δεν μεταφέρεται ο Κύριος όπως ο Ηλίας σε άρμα, αλλά ανεβαίνει με τη δική του δύναμη ως Κύριος, περιλαμβανόμενος από τους αγγελικούς στρατούς. Φέρει μαζί του τις ψυχές όλων των δίκαιων που ανάμεναν την απελευθέρωση από τον Άδη, διότι αυτός είναι «η Πόρτα» (Ιω 10,9) του ουρανού. Οι μαθητές ατενίζουν αυτό το γεγονός με μεγάλο δέος και δοξάζουν τον Θεό για τα έργα του. Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς ολοκληρώνει την πορεία της λύτρωσης, επιστρέφοντας στον ουρανό για να βασιλεύει από εκεί για πάντα.
Ανεβαίνει ο Κύριος στα ύψη, όπου ήταν πριν, δείχνοντας μας έτσι τον τελικό στόχο της σωτηρίας μας και της μέγιστης ευτυχίας: ας αναζητήσουμε λοιπόν την ουράνια ευτυχία του Θεού, όχι αυτή την επίγεια!
Με μεγάλη δόξα ανέβηκε, με όλη τη δόξα του θα ξανάρθει, «Ναι, έρχομαι σύντομα. Αμήν· ναι, έλα, Κύριε Ιησού»[1] (Απ 22,20).
[1] « ναί, ἔρχομαι ταχύ. Ἀμήν, ἔρχου κύριε Ἰησοῦ».
You must be logged in to post a comment.