Τα αναγνώσματα αυτής της Κυριακής μας παρουσιάζουν τον Θεό ως τον μεγάλο σπορέα του κόσμου. Ο Κύριος καλλιεργεί συνεχώς, χωρίς διακοπή, τους σπόρους της άπειρης καρποφορίας του στην επιφάνεια της δημιουργίας και στις καρδιές των ανθρώπων. Η δημιουργικότητά του πραγματοποιείται και ανανεώνεται σε κάθε καρπό που γεννιέται, στη γονιμότητα των δυνάμεων της φύσης και στη γονιμότητα της δύναμης της χάρης του, που θέλει να παράγει πνευματικούς καρπούς στις ψυχές των ανθρώπων. Τι ομορφιά, τι ποικιλία, τι χρωματικότητα στους καρπούς της φύσης! Ακόμα πιο όμορφοι, χρωματικοί και ποικίλοι είναι οι καρποί της χάρης, καθώς προορίζονται να παραμένουν για πάντα, όπως όλα τα θεϊκά και πνευματικά πράγματα. Ποιος θα είχε καθαρά τα μάτια της καρδιάς του για να τους δει και να τους θεωρήσει! Όραμα προσβάσιμο μόνο σε εκλεκτούς…
Υπάρχουν πολλοί και ποικίλοι πνευματικοί καρποί που παράγονται από τη χάρη του Θεού στις ψυχές μας· ο Απόστολος Παύλος απαριθμεί μερικά: «ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια» (Γαλ 5,22-23). Ωστόσο, όλοι αυτοί οι καρποί, που βλασταίνουν από τον σπόρο της χάρης του Θεού, προέρχονται από μια πρώτη «θεϊκή σπορά» στις καρδιές μας, της οποίας ο σπόρος είναι η πίστη. Πράγματι η πίστη είναι ο πρώτος σπόρος που ο Θεός σπέρνει στις καρδιές μας, διότι: «χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς το Θεό, γιατί αυτός που τον πλησιάζει πρέπει να πιστεύει ότι υπάρχει Θεός και ότι ανταμείβει όσους τον αποζητούν» (Εβρ 11,6). Η πίστη είναι το πνευματικό φως στην ψυχή μας που μας αποκαλύπτει τον ζωντανό Θεό και το πνευματικό σύμπαν. Όποιος έχει το φως της πίστης βλέπει τα πνευματικά πράγματα, όποιος δεν έχει πίστη βλέπει μόνο υλικά πράγματα.
Το σημερινό Ευαγγέλιο (Mτ 13,24-43) μας μιλά για τη σπορά του σπόρου της πίστης που ο Θεός πραγματοποιεί στις καρδιές των ανθρώπων, για τα εμπόδια που εμποδίζουν τη βλάστηση αυτού του σπόρου και για τους καρπούς που παράγει εάν καταφέρει να βλαστήσει. Με άλλα λόγια, το ευαγγελικό κείμενο μας εξηγεί το γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πίστη και άλλοι που δεν την έχουν ή την έχουν χάσει. Όμως εδώ αναφερόμαστε στην πίστη που προέρχεται από τον Θεό και είναι πνευματικό δώρο, όχι σε μια σκέτα ανθρώπινη πίστη, βασισμένη σε προσωπική γνώμη ή πεποίθηση. Η χριστιανική πίστη είναι πάντα μια βεβαιότητα που βασίζεται στην αιώνια αλήθεια του Θεού, στην οποία δεν υπάρχει σκιά λάθους ή ψέματος. Σε αυτήν (πίστη) όλα είναι θεϊκό φως, όχι ανθρώπινο φως.
Το μήνυμα αυτής της παραβολής του Ιησού για το δώρο της πίστης μας καλεί να είμαστε πάντα προσεκτικοί για να φροντίζουμε την πίστη μας, να την καλλιεργούμε (μέσω σοβαρής πνευματικής άσκησης), ώστε να αποφέρει καρπούς αρετής και καλών έργων που θα βελτιώσουν και θα αγιάσουν τη ζωή του Χριστιανού πιστού. Ό,τι περιμένει ο Θεός από εμάς είναι το αποτέλεσμα της πίστης, δηλαδή η σωτηρία και ο αγιασμός του ανθρώπου, σύμφωνα με όσα έχουμε ακούσει στο πρώτο Ανάγνωσμα (Ησ 55,10-11): «Όπως κατεβαίνει η βροχή και το χιόνι από τον ουρανό και δε γυρίζει εκεί, αλλά ποτίζει τη γη, εισδύει μέσα της και την κάνει να βλαστήσει (…), έτσι θα είναι και ο λόγος μου, που βγαίνει από το στόμα μου δε θα γυρίσει σε μένα άδειος, αλλά θα εκτελέσει το θέλημά μου και θα ευοδωθεί σε ό,τι τον απέστειλα».
Ο Ιησούς μας παρουσιάζει τρεις περιπτώσεις στις οποίες χάνεται η πίστη και άλλη μία στην οποία η πίστη αποδίδει καρπούς σε διάφορες αναλογίες. Στην πρώτη περίπτωση («έρχεται ο Πονηρός και αρπάζει… ό,τι σπάρθηκε», εδ. 19) αποκαλύπτεται η δράση του πρώτου εχθρού της πίστης που είναι ο Διάβολος: ο Χριστός τον αποκαλεί αλλού «ψεύτης και πατέρας του ψεύδους» (Ιω 8,44), και το ψέμα είναι το αντίθετο απ’ ό,τι μας αποκαλύπτει η πίστη, η οποία είναι η αλήθεια του Θεού. Το ψέμα είναι σκοτάδι του νου, αντιθέτως η πίστη είναι φως της ψυχής. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της ανθρωπότητας ο Διάβολος έχει σκορπίσει παντού ψέματα για τον Θεό, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μην ανοίξει την καρδιά του στον σπόρο της πίστης, και να πιστέψει και να ζήσει… Ο Σατανάς σπέρνει αμφιβολίες στο νου των ανθρώπων για την ύπαρξη του Θεού, του Ιησού Χριστού, της Εκκλησίας του κ.ά., και με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να αρπάζει από πολλούς την πίστη που τους είχε σπαρθεί με το Βάπτισμα. Παραδείγματα αυτού είναι οι ιδεολογίες του μαρξισμού και του αθεϊσμού: ο μαρξισμός υποστηρίζει ότι υπάρχει μόνο ο υλικός κόσμος, επομένως δεν υπάρχει λόγος ούτε για την ύπαρξη ενός πνευματικού θεού ούτε για την ύπαρξης καμιάς θρησκείας· ο αθεϊσμός με τη σειρά του υποστηρίζει ότι οποιαδήποτε ιδέα της ύπαρξης ενός θεού αποτελεί απειλή για την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου, το ίδιο ισχύει και για κάθε θρησκεία… Αυτές οι ιδεολογίες ή ιδεολογικά κινήματα εργάζονται ενεργά[1] για να εξαλειφθεί η πίστη στον Θεό από τις καρδιές των ανθρώπων.
Η δεύτερη περίπτωση («ο σπόρος που σπάρθηκε σε πετρώδες έδαφος», εδ. 20) αναφέρεται στον πιστό που χάνει την πίστη του επειδή είναι επιφανειακός άνθρωπος, δεν καλλιεργεί την πνευματική του ζωή, πιστεύει στο Θεό μόνο όταν όλα πάνε καλά, ενώ ζει σε έναν ιδανικό κόσμο, κι έτσι όταν προκύπτουν δύσκολες καταστάσεις στη ζωή του και φτάνει η στιγμή να τις αντιμετωπίσει με μια συμπεριφορά πίστης, προτιμά να αφήνει τον αγώνα και να παραδοθεί σε ένα τρόπο ζωής χωρίς Θεό, μέσα στο σκοτάδι του κόσμου. «Δεν έχει μέσα του ρίζα …» (εδ. 21) λέει γι’ αυτόν ο Ιησούς, και όποιος έχει ρηχή πίστη κινδυνεύει να την χάσει.
Η Τρίτη περίπτωση («ο σπόρος που σπάρθηκε στ’ αγκάθια», εδ. 22) αναφέρεται σε έναν πιστό που δέχεται την πίστη, αλλά δεν την θέτει στο κέντρο της καρδιάς του, επειδή οι ανησυχίες του κόσμου και η επιθυμία για τα πλούτη έχουν κατακτήσει την ψυχή του, κι έτσι βάζει όλες τις καλύτερες ενέργειές του στο να χτίζει για τον εαυτόν του ένα επίγειο παράδεισο, κι όχι στο να καλλιεργεί τη πίστη του. Γι’ τέτοιους δεν λέει ο Ιησούς ότι δεν έχουν πίστη, αλλά ότι έχουν μια ανεπιτυχή πίστη, δηλαδή πιστεύουν στον Θεό, αλλά η πίστη τους δεν τους μετατρέπει ή δεν τους βελτιώνει ως Χριστιανούς. Γι’ αυτό λέει ο Απόστολος Ιάκωβος: «η πίστη, αν δεν εκδηλώνεται με έργα, μόνη της είναι νεκρή…» (Ιακ 4,17).
Τέλος, η τέταρτη περίπτωση («ο σπόρος που σπάρθηκε στο γόνιμο έδαφος», εδ. 23) μας μιλά για ένα πιστό του οποίου η πίστη παράγει καρπούς σύμφωνα με την επιθυμία του Θεού. Καθώς κάθε σπορέας περιμένει με ανυπομονησία τους καρπούς της σποράς του, έτσι ο Θεός περιμένει από εμάς τους καρπούς της πίστης. Ο Ιησούς λέει γι’ αυτούς ότι είναι σαν «γόνιμο έδαφος», διότι οι ψυχές τους είναι καλά διατεθειμένες για την αλήθεια του Θεού, για την πίστη, και δεν έχουν μολυνθεί από τη κακία ή το ψέμα. Μια καρδιά όπου αφθονεί η αμαρτία δεν μπορεί να είναι «γόνιμο έδαφος» για να αποφέρει η πίστη εκεί καρπούς. Ωστόσο, το δώρο της πίστης είναι εσωτερικό και αόρατο, αλλά οι καρποί της είναι διαφορετικοί, επειδή οι αρετές και τα καλά έργα είναι ορατά στους ανθρώπους και αποτελούν μαρτυρία μιας αυθεντικής πίστης. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιησούς λέει αλλού: «Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως [πίστη] μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας» (Μτ 5,16).
[1] Στην Ελλάδα υπάρχει μια οργάνωση λεγόμενη «Ένωση Aθέων» (www.union.atheia.gr).
You must be logged in to post a comment.