Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου (Ρωμ 8,39) μας παρουσιάζουν πλήρως τον Χριστό όπως ό,τι αυτός είναι πραγματικά: η εμφάνιση της αγάπης του Θεού που αληθινά χορταίνει τις καρδιές των ανθρώπων. Αυτή είναι ακριβώς η σημασία του θαύματος του πολλαπλασιασμού των ψαριών και των ψωμιών στο σημερινό Ευαγγέλιο (Μτ 14,13-21), διότι ο Χριστός χορταίνει τη σωματική πείνα ενός πλήθους χιλιάδων ανθρώπων (πάνω από πέντε χιλιάδες!…) ως σύμβολο της εξουσίας του να ικανοποιήσει την πνευματική πείνα των ανθρώπων. Ο Χριστός είναι πράγματι Σωτήρας των ανθρώπων με διπλή σημασία, αφού: 1) τους απελευθερώνει από το αληθινό κακό (αμαρτία, αιώνια καταδίκη) και τους χορηγεί την αληθινή τροφή που δίνει τα πνευματικά υγεία και κορεσμό.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που έχει ένα πόθο που φαίνεται να μην έχει όρια. Τα άλλα όντα (φυτά, ζώα) που κατοικούν στον πλανήτη μας ικανοποιούνται απλά με λίγο νερό, χόρτο ή άλλα τρόφιμα. Δεν ζητούν τίποτα άλλο για να ζήσουν. Αντιθέτως, ο άνθρωπος φαίνεται πως θέλει τα πάντα, πως δεν συλλάβει άλλο τρόπο να καταφέρει την ευτυχία του παρά μόνο στο να κατέχει τα πάντα. Δεν σημαίνει όμως ότι αληθινά χρειάζονται τα πάντα για τη ανθρώπινη ευτυχία, αλλά ότι ο άνθρωπος τα χρειάζεται για να σβήσει τη δίψα της επιθυμίας του, η οποία δεν έχει όρια.
Η σύγχρονη κοινωνία έχει χαρακτηριστεί ως «άρρωστη με καταναλωτισμό». Ο καταναλωτισμός ορίζεται ως «η αγορά ή η συσσώρευση υλικών αγαθών και υπηρεσιών που θεωρούνται ουσιώδη», και είναι διαδεδομένη κοινωνική τάση που τροφοδοτείται από τα διαφημιστικά μέσα που εξιδανικεύουν την προσωπική ικανοποίηση που παράγεται από την κατανάλωση. Αυτή η πίεση των μέσων διαφήμισης στους καταναλωτές είναι τόσο έντονη που πολύ συχνά καταφέρει να τους πείσει ότι είναι αναγκαίο για την ζωή τους ένα προϊόν που πριν το θεωρούσαν πολυτέλεια.
«Σε κριτικό πλαίσιο, ο καταναλωτισμός αναφέρεται στην τάση των ανθρώπων να ταυτίζονται έντονα με τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που καταναλώνουν, ιδίως με προϊόντα που είναι γνωστές μάρκες και εμφανή σύμβολα κοινωνικού στάτους, π.χ. ένα ακριβό αυτοκίνητο, ακριβά κοσμήματα. Μια κοινωνία όπου έχει διεισδύσει καλά ο καταναλωτισμός ονομάζεται «καταναλωτική κοινωνία». Οι παρορμητικοί αγοραστές που δεν μπορούν να αντισταθούν στο ξόδεμα χρημάτων θεωρούνται εθισμένοι»[1].
«Άνθρωπε, ο καταναλωτισμός σε καταναλώνει!», αυτή είναι η προειδοποίηση που θα έπρεπε να απευθύνουμε στον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος δεν ξέρει πώς να ξεδιψάσει την επιθυμία του να είναι ευτυχισμένος, και που επιδίδεται σε μια αναποτελεσματική αναζήτηση ικανοποίησης στην αχαλίνωτη απόκτηση υλικών αγαθών. Ο αρνητικός αντίκτυπος του καταναλωτισμού μεταξύ των Χριστιανών εκδηλώνεται στο γεγονός ότι, αν και πιστεύουν σε πνευματικά πράγματα, αυτοί (οι σύγχρονοι Χριστιανοί) τα θέτουν στο περιθώριο για να έχουν περισσότερο χρόνο για τις προσωπικές τους υποθέσεις και τα χόμπι. Ένα σαφές παράδειγμα αυτού είναι το πώς ορισμένοι Χριστιανοί θεωρούν την Κυριακή όχι πια «Ημέρα του Κυρίου» (π.χ. η παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας), αλλά «ημέρα του ανθρώπου», «ημέρα για το εμπορικό κέντρο», «ημέρα για την ταβέρνα», «ημέρα για τη παραλία » κ.λπ.
Σίγουρα αναρωτιόμαστε: για ποιον λόγο λοιπόν πλάστηκε ο Θεός τον άνθρωπο με αυτήν, θα λέγαμε, σχεδόν ατίθαση δύναμη του πόθου; Η απάντηση είναι ότι όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο έβαλε στην καρδιά του την επιθυμία για το άπειρο, και είναι ο Θεός ο μόνος που μπορεί να ικανοποιήσει αυτόν τον πόθο. Γι’ αυτό ο Κύριος καλεί τους ανθρώπους λέγοντας (πρώτο Ανάγνωσμα, Ησ 55,1-3), «Γιατί ξοδεύετε χρήματα όχι για ψωμί; Και τον κόπο σας όχι για χορτασμό; Ακούστε, όσοι με ακούτε, και θα φάτε αγαθά, και η ψυχή σας θα ευφρανθεί στο πάχος. Στρέψτε το αυτί σας και ελάτε σε μένα, ακούστε· και η ψυχή σας θα ζήσει».
Εκείνη την ημέρα ο Χριστός δεν ήθελε να αποχαιρετήσει το πλήθος χωρίς πρώτα να εμφανιστεί ως αυτός που μπορεί να ικανοποιήσει την πείνα όχι του ενός αλλά πολλών ανθρώπων, και έκανε με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια ένα κέρασμα για περισσότερες από πέντε χιλιάδες άτομα. Χορτασμένοι μετά από μια κουραστική μέρα, όλοι επέστρεψαν στα σπίτια τους γεμάτοι χαρά. Ωστόσο, αυτό το θαύμα έχει μια βαθύτερη σημασία, γιατί ο Χριστός δεν επιδιώκει μόνο να ικανοποιήσει τις υλικές ανάγκες (υγεία, εργασία, στέγαση, φαγητό κ.λπ.) εκείνων που πιστεύουν σ’ αυτόν και τον ακολουθούν, αλλά θέλει και μπορεί να ικανοποιήσει την ανθρώπινη καρδιά, που αισθάνεται μέσα της έναν άπειρο πόθο για ευτυχία που μόνο η ένωση με τον Θεό τον χορταίνει.
[1] Πβ. τον όρο «καταναλωτισμός» σε: https://el.wikipedia.org/wiki.
You must be logged in to post a comment.