Τα Αναγνώσματα της σημερινής Λειτουργίας μας μιλάνε για το ό,τι είναι δυνατόν να βοηθήσουμε ηθικά τον πλησίον μας, όταν η συμπεριφορά ή τα έργα του τον οδηγούν προς μια πορεία καταστροφής.
Συμβαίνει συχνά ότι κάποιος διπλανός μας κάνει επικίνδυνα λάθη στις προσωπικές του αποφάσεις, επηρεάζοντας έτσι αρνητικά τη ζωή των άλλων γύρο του ή ακόμα και τη δική του ζωή, και αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τον βοηθήσουμε να αναγνωρίσει το λάθος του και να διορθώσει τη συμπεριφορά του. Μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις είναι διαφορετικές οι απόψεις των ανθρώπων.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε στους άλλους τι πρέπει να κάνουν ή όχι, γιατί έτσι ανακατευόμαστε στην προσωπική τους ελευθερία. Από μια πλευρά η ατομική ελευθερία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το προσωπικό καλό, όμως, από την άλλη, μια κακή επιλογή ή ενέργεια, η οποία θα έβλαπτε το προσωπικό αγαθό, δεν θα ωφελούσε τον άνθρωπο όσο ελευθερία κι αν έχει, εάν αυτό που κάνει τελικά τον βλάψει. Η δική μας ελευθερία, ως δώρο του Θεού που είναι για τον άνθρωπο, μας έχει δοθεί για το δικό μας καλό και των άλλων, καθώς είναι γραμμένο στη Αγία Γραφή, ότι ο Θεός: «δεν έχει δώσει σε κανέναν άδεια για αμαρτία» (Εκκλη 15,20).
Άλλοι πιστεύουν ότι κανείς δεν έχει εξουσία να κάνει παρατηρήσεις σε άλλους, επειδή όλοι είμαστε εξίσου αμαρτωλοί και ατελείς, και μόνο ο Θεός μπορεί να κρίνει τον άνθρωπο και να τον νουθετεί για την κακή του συμπεριφορά. Είναι αλήθεια ότι ο Θεός, ως ανώτατη Σοφία και Κριτής των ανθρωπίνων ενεργειών, φωτίζει κάθε άνθρωπο στα βάθη της συνείδησής του. Αλλά μερικές φορές συμβαίνει ότι ο άνθρωπος, τυφλωμένος από τον δικό του εγωισμό ή τη κακία του, δεν μπορεί να ακούσει τη φωνή του Κυρίου μέσα του ή δεν θέλει να το κάνει. Είναι τότε απαραίτητο ότι άλλοι άνθρωποι, με καλύτερη σαφήνεια συνείδησης, να προσπαθήσουν να τον πείσουν για το λάθος που διαπράττει, φωτίζοντας έτσι τη συνείδησή του μέσω από μια κατάλληλη νουθεσία.
Θα μπορούσε επίσης να ειπωθεί ότι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τις ενέργειες και τη συμπεριφορά των άλλων, ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος ενώπιον του Θεού και ενώπιον της κοινωνίας μονάχα για τα πράγματα που κάνει ή όχι, αλλά ότι κανείς δεν μπορεί να είναι ένοχος για τις αμαρτίες ή τα εγκλήματα των άλλων. Ωστόσο, πολύ συχνά η δική μας σιωπή μάς κάνει συνένοχους σε πολλά ξένα εγκλήματα και αμαρτίες, όπως το βλέπουμε καθημερινά στην ανθρώπινη κοινωνία: διότι η σιωπή των δικαίων συμφέρει τους άνομους προκειμένου να συνεχίσουν να διαπράττουν τις κακίες τους…
Ο Θεός έστειλε τον προφήτη Ιεζεκιήλ [Ιεζ 33,7-9] σε κάθε άνθρωπο του λαού Ισραήλ με ένα μήνυμα προειδοποίησης, μεταστροφής: η σκληρότητα των καρδιών απαιτούσε να ακουσθεί μια ανθρώπινη φωνή με έκκληση προς διόρθωση, επειδή οι άνθρωποι δεν ακολούθησαν τον Νόμο του Θεού, και τα βήματά τους κατευθύνονταν προς ένα μονοπάτι απώλειας και καταστροφής. Ο Κύριος διέταξε τον Ιεζεκιήλ να μιλήσει, να μην σιωπήσει, ούτε από φόβο ούτε από ανθρώπινο σεβασμό, επειδή διακυβευόταν η ζωή του αμαρτωλού κι έπρεπε κανείς να γίνει κάτι για να αλλάξει εκείνος τη κακή συμπεριφορά του. Αλλά επιπλέον ο Κύριος προειδοποιεί τον προφήτη ότι και ο ίδιος θα είναι υπεύθυνος για την καταστροφή του αμαρτωλού εάν σιωπήσει, εάν δεν διορθώσει το λάθος, ότι θα λαγαριστεί μπροστά στο Θεό για τη ζωή του αμαρτωλού που χάθηκε λόγω έλλειψης διόρθωσης.
Στο Ευαγγέλιο που έχουμε ακούσει (Μτ 18,15-20) ο Ιησούς μιλά στους μαθητές του για μια παρόμοια κατάσταση: δεν είναι δυνατόν να παραμείνει κανείς σιωπηλός ενάντια στα λάθη ή την κακή συμπεριφορά του αδελφού του, επειδή όλα αυτά θα οδηγούσαν τη ζωή του στην καταστροφή, και θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτοί με επίμονη αγάπη και λεπτότητα το πρόβλημα, πρόσωπο με πρόσωπο με τον ένοχο, γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα «να κερδίσουμε» (κατά την έκφραση του Κυρίου) τον αμαρτωλό αδελφό. Αλλά ο Κύριος προσθέτει ακόμα άλλες οδηγίες που πρέπει να ακολουθήσουν οι μαθητές σε περίπτωση αποτυχίας της πρώτης προσπάθειας: να διορθώσουν τον αδελφό μπροστά σε δύο μάρτυρες, και αν αυτό δεν λειτουργήσει, να τον διορθώσουν δημόσια μπροστά στην κοινότητα των πιστών, αναζητώντας έτσι τη μεταστροφή του αδελφού κι όχι την καταδίκη του.
Ο καθένας μας αντιμετωπίζει σίγουρα τέτοιες καταστάσεις στη καθημερινότητά του: π.χ. με έναν στενό συγγενή που ζει άσχημα, που βλάπτει τα άλλα μέλη της οικογένειας με τη συμπεριφορά του· μέσα στον κύκλο των φίλων μας, με έναν γνωστό που πάσχει από τα προβλήματα που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, και που ίσως χρειάζεται έναν λόγο νουθεσίας και καλής συμβουλής από εμάς· στη δουλειά, μεταξύ των συναδέλφων ή συνεργατών μας, επειδή κάποιος προδίδει τα επαγγελματικά και αστικά του καθήκοντα και βλάπτει πολλούς, και πρέπει να διορθωθεί από κάποιον για το παράπτωμά του, για να σώσει τη δουλειά του και τη ζωή του, κ.τ.λ.
Ο Κύριος μας καλεί να μην παραμένουμε παθητικοί απέναντι στα σοβαρά λάθη του πλησίον μας, επειδή η συνένοχη σιωπή μας ευνοεί περαιτέρω την κακή του κατάσταση, αλλά ένα σταθερό λόγο διόρθωσης από την πλευρά μας θα ήταν για αυτόν επιστροφή σε μια καλύτερη ζωή, σύμφωνα με τις εντολές του Θεού που μας οδηγούν στη ζωή και την αληθινή ευτυχία.
You must be logged in to post a comment.