Η αξιοπρεπής τέλεση της Θείας Λειτουργίας

«Πρέπει να χαρακτηριζόμαστε από τη σημασία που δίνουμε στη τέλεση της Θείας Λειτουργίας, καθώς και από τον ευλαβικό τρόπο που την τελούμε. Απ’ εδώ προκύπτει η έμφαση που πρέπει να δίνεται στη λειτουργική ζωή», αναφέρεται στα έγγραφα του μοναχικού Τάγματος του Ενσαρκωμένου Λόγου, και προσθέτεται: «Είναι χαρακτηριστικό μας η σημαδεμένη Ευχαριστιακή ευλάβεια». Οι ιερείς μας πρέπει να είναι δάσκαλοι της «τέχνης του λειτουργού», οι ιεροσπουδαστές, οι αδελφοί μοναχοί, οι αδελφές μοναχές και τα μέλη του Τρίτου Λαϊκού Τάγματος πρέπει να προσπαθούν από το δικό τους μέρος, στο να βιώνουν με τον πιο τέλειο τρόπο την «τέχνη συμμετέχοντος».

Αυτό επιβεβαιώνεται από τις διδασκαλίες του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’: «Οι Λειτουργίες μας πρέπει να είναι ζωντανές και βιωμένες, δηλαδή, να είναι ζωηρές, με δύναμη, να είναι αποτελεσματικές, λαμπρές. «Βιωμένης», δηλαδή, να έχουν ζωή, να είναι μια άμεση εμπειρία του Ευχαριστιακού Χριστού. Πράγματι, «η λειτουργική δράση πρέπει να προωθεί το νόημα του ιερού και το κάνει να λάμπει. Πρέπει να εμποτιστεί με το πνεύμα ευλάβειας και δοξολογίας προς τον Θεό» (08/03/1997),

– επίσης: «μια σωστή αντίληψη για την Λειτουργία λαμβάνει υπόψη που πρέπει να δηλώνονται με σαφήνεια τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της Εκκλησίας». «Με το να τελεί τη θεία λατρεία, η Εκκλησία εκφράζει ό,τι είναι: μια, αγία, καθολική και αποστολική» (24/02/1980),

– «Η Λειτουργία είναι ιερή δράση ακριβώς επειδή είναι δράση του Χριστού, αρχιερέα. Αυτός ο ίδιος είναι που παρείχε τον χαρακτήρα της ιερότητας στην Ευχαριστιακή τελετή. Μέσω της λειτουργικής δράσης συνδεόμαστε με  το ιερό καρά αυστηρή έννοια. Αυτό πρέπει να υπενθυμίζεται πάντα, και ίσως κυρίως στην εποχή μας, στην οποία παρατηρούμε μια τάση να θολώνει τη διάκριση μεταξύ «ιερού» και «λαϊκού», δεδομένης της ευρέως διαδεδομένης γενικής τάσης (περίπου σε ορισμένα μέρη) στη αποϊεροποίηση  των πάντων. Σε τέτοια πραγματικότητα, η Εκκλησία έχει το ιδιαίτερο καθήκον να διασφαλίσει και να επιβεβαιώσει το «ιερό» της Ευχαριστίας. Στην πλουραλιστική μας κοινωνία, και μερικές φορές επίσης εσκεμμένα εκκοσμικευμένη, η ζωντανή πίστη της χριστιανικής κοινότητας […] εγγυείται σε αυτό το «ιερό» το δικαίωμα στη υπηκοότητα» (09/10/1980).