Στη σημερινή παραβολή (Μτ. 25,14-30) ο Κύριος χρησιμοποιεί το ρωμαϊκό νόμισμα «τάλεντο» αντί για το ελληνικό «δραχμή» καθώς το κάνει σε μια άλλη παραβολή (βλ. Λκ. 5,8-10, του χαμένου νομίσματος), επειδή τα τάλαντα ήταν τα χρήματα που χαρίζονταν σε κάποιον ως δάνειο και έπρεπε να επιστραφούν σε εύθετο χρόνο. Έτσι οι υπηρέτες που έλαβαν τα τάλαντα από τον κύριό τους γνώριζαν από την αρχή ότι επρόκειτο για χρήματα που χορηγήθηκαν ως βοήθεια, αλλά ότι έπρεπε να επιστραφούν στον ιδιοκτήτη τους με ένα συγκεκριμένο κέρδος. Δεν ήταν λοιπόν χρήματα που είχαν κερδίσει ως αμοιβή για την εργασία τους. Επί του παρόντος, η λέξη «ταλέντο» έχει τη σημασία της παρμένη από αυτή τη διάσημη παραβολή του Ιησού και νοείται ως «το φυσικό χάρισμα, η εξαιρετική ικανότητα και επιδεξιότητα που παρουσιάζουν ορισμένοι άνθρωποι σε έναν ορισμένο τομέα» των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Ωστόσο, η σημερινή παραβολή δεν αναφέρεται σε εξαιρετικά χαρίσματα, αλλά σε όλα όσα έχουμε λάβει από τον Θεό ή με τη βοήθειά του, και που μπορούν να είναι κατά κάποιο τρόπο ωφέλιμα όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τους άλλους, και κυρίως ώστε ο Θεός, ο δωρητής όλων, να επαινείται και να δοξάζεται. Και μεταξύ αυτών τον δώρων ή χαρισμάτων η ζωή μας είναι το πρώτο και πιο θεμελιώδες ταλέντο. Πράγματι, η ζωή δεν είναι κάτι που μας χαρίζεται απλώς δωρεάν, που μας δόθηκε για διασκέδαση, κάτι που έχουμε το «δικαίωμα να το σπαταλάμε». Ίσως αυτό είναι το κύριο μήνυμα της παραβολής: οτιδήποτε προέρχεται από τον Θεό και έχουμε λάβει ως δώρο δεν μπορεί να σπαταληθεί ή να παραμεληθεί, επειδή τα χαρίσματα του Θεού προορίζονται για την παραγωγή καλών έργων, όχι για να «τρέφουν τον εγωισμό μας», δεν είναι στολίδια που χαρίσθηκαν για να νιώθουμε ανώτερους από τους άλλους.
Επιπλέον, ο Θεός δεν δίνει τα ίδια χαρίσματα και με το ίδιο μέτρο σε όλους, αλλά τα δίνει μεμονωμένα και συχνά ανεπανάληπτα, δηλώνοντας έτσι την προσωπική σχέση που έχει με τον κάθε άνθρωπο και το καθήκον στο οποίο τον καλεί. Διότι αν έπρεπε να κάνουν όλοι την ίδια δουλειά, όλοι θα έλαβαν τις ίδιες ικανότητες απ’ αυτόν, αλλά βλέπουμε ξεκάθαρα ότι δεν είναι έτσι.
Σίγουρα θα είμαστε πάντα υπόχρεοι στον Θεό για τα δώρα που λάβαμε. Δεν αρκεί όμως να του λέμε «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου», αλλά πρέπει να τα εφαρμόζουμε για τη δόξα του. Αυτό είναι ένα άλλο σημαντικό μήνυμα αυτής της παραβολής, αφού θα πρέπει να λογαριασθούμε για τη χρήση των χαρισμάτων που λάβαμε, διότι η ζωή μας πρέπει να συνεισφέρει στην οικοδόμηση της Βασιλείας του Χριστού. Μια ζωή που επιδιώκει αποκλειστικά το προσωπικό καλό της δεν είναι ωφέλιμη ούτε για την κοινωνία ούτε για την εκκλησιαστική κοινότητα.
Το ταλέντο πολλαπλασιάζει την αξία του όταν χρησιμοποιείται σωστά. Επομένως, και το δώρο του Θεού αυξάνεται προς όφελος του κατόχου και των άλλων όταν εφαρμόζεται σωστά. Γι’ αυτό ο κύριος της παραβολής περίμενε από τους υπηρέτες του τον διπλασιασμό του αθροίσματος των ταλάντων, γιατί όταν αυτά χρησιμοποιούνται επιμελώς, σίγουρα αποφέρουν κέρδος. Ομοίως, τα δώρα του Θεού μας δίνονται για να διπλασιαστεί το καλό στον κόσμο, για να διαδοθεί το καλό προς όφελος της κοινωνίας και της ανθρωπότητας, ώστε η Βασιλεία του Θεού να αναπτυχθεί πάνω στη γη, επειδή πρέπει να μιμούμαστε τον Ιησού Χριστό που δεν ήρθε στον κόσμο για δικό του όφελος, αλλά για το όφελος όλων μάς.
You must be logged in to post a comment.