Το δεύτερο Ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα (Θεσ. 4,13-17) είναι μια μαρτυρία για το πώς, μαζί με την αναγγελία της ανάστασης του Χριστού, το κήρυγμα του Ευαγγελίου από τους Αποστόλους περιλάμβανε ήδη την ελπίδα της ανάστασης για όλους τους ανθρώπους, γιατί ακριβώς η βεβαιότητα της νίκης του επί του θανάτου είναι εγγύηση και ελπίδα της νίκης επί του δικού μας θανάτου, αν είμαστε αληθινά ενωμένοι με τη ζωή του.
Σύμφωνα με τον Απόστολο, αυτή η ελπίδα για τη μελλοντική ζωή είναι η λύση σε κάθε θλίψη και σύγχυση που προκαλεί η εξαφάνιση των πιο κοντινών μας αγαπημένων προσώπων. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλιστα, είναι όταν αντιλαμβανόμαστε πιο έντονα το φαινόμενο του τέλους της επίγειας ζωής. Και γι’ αυτό λέει: «μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι που δεν κατέχουν την ελπίδα», γιατί η χριστιανική ελπίδα έχει τη δύναμη να ξεπεράσει και τα όρια της πρόσκαιρης ύπαρξης αυτού του κόσμου.
Όλα αυτά, μάλιστα, τα εγγυάται η ανάσταση του ίδιου του Χριστού, γι’ αυτό λέει: «Διότι, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, με τον ίδιο τρόπο και ο Θεός θα συγκεντρώσει κοντά του, μέσω του Ιησού, όσους έχουν κοιμηθεί». Δηλαδή, το να πιστεύουμε στην ανάσταση του Χριστού είναι επίσης το να πιστεύουμε και να ελπίζουμε στην ανάσταση όλων εκείνων που πίστεψαν σε αυτόν, μεταξύ των οποίων πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον εαυτό μας. Επομένως, αυτή η πίστη και βεβαιότητα μας γεμίζουν ελπίδα και παρηγοριά, γιατί μας διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό ή ανίκητο από τη ζωή που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο μέσω του Ιησού Χριστού.
Ωστόσο, η ελπίδα απαιτεί αναμονή, υπομονή, εγρήγορση, προετοιμασία κ.ά., για να αποκτήσουμε επιτέλους αυτό που επιθυμούμε ή μας έχει υποσχεθεί, όπως στην περίπτωση της ανάστασης των ανθρώπων, που είναι υπόσχεση του ίδιου του Χριστού. Είναι μέσα στο πλαίσιο αυτής της προσεκτικής και επίμονης αναμονής όπου πρέπει να τοποθετήσουμε την παραβολή που πρότεινε ο Ιησούς στους μαθητές, όπως ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο (Μτ. 25,1-13). Πρόκειται για μια παραβολή που είναι γεμάτη από πολύ βαθιές και ενδιαφέροντες συμβολισμούς: για παράδειγμα, η ουράνια ζωή στην οποία καλείται ο άνθρωπος συγκρίνεται με τη χαρά των γάμων, στους οποίους είμαστε καλεσμένοι από τον ίδιο τον νυμφίο, που είναι ο Χριστός, ό,τι σημαίνει πως η αιώνια ζωή είναι γεμάτη χαρά και ευφροσύνη.
Όμως, οι παρθένες που αναφέρονται στην παραβολή δεν ήταν από τους απλούς καλεσμένους στο γάμο, αλλά, σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, ήταν μέρος εκείνων που ετοίμαζαν τους γάμους και είχαν το καθήκον να αποδέχονται και να συνοδεύουν τον νυμφίο κατά τη γιορτή του γάμου. Ήταν επομένως άνθρωποι πολύ γνωστοί και κοντινοί στον νυμφίο. Και εμείς οι Χριστιανοί, που πιστεύουμε στον Αναστημένο Χριστό και τον νιώθουμε τόσο κοντά μας, κατά κάποιο τρόπο προετοιμαζόμαστε ήδη από αυτόν τον κόσμο για να συμμετάσχουμε στην ουράνια δόξα του, σε εκείνους τους γάμους που αναφέρει η παραβολή. Ο αληθινός Χριστιανός, στην πραγματικότητα, είναι αυτός που πάντα αναμένει τη συνάντηση με τον Κύριό του, ακόμα κι όταν αυτή η αναμονή είναι μακρόχρονη και απαιτεί υπομονή.
Γι’ αυτόν το λόγο η λεγόμενη «παραβολή των συνετών και επιπόλαιων παρθένων» μας καλεί να αναλογιστούμε ποια είναι η προσωπική μας θέση σε σχέση με αυτήν την αναμονή της συνάντησης με τον Κύριο, γιατί όλοι πιστεύουμε στην ανάσταση του Χριστού και άρα στη μελλοντική μας ανάσταση. Είναι όμως η πίστη μας μια πίστη που αγρυπνά ή που κοιμάται; Ας ζητήσουμε λοιπόν από τον Κύριο μια πίστη ζωντανή και άγρυπνοι.
You must be logged in to post a comment.