Το ταλέντο πολλαπλασιάζει την αξία του όταν χρησιμοποιείται σωστά. Επομένως, και το δώρο του Θεού αυξάνεται προς όφελος του κατόχου και των άλλων όταν εφαρμόζεται σωστά… Ομοίως, τα δώρα του Θεού μας δίνονται για να διπλασιαστεί το καλό στον κόσμο, για να διαδοθεί το καλό προς όφελος της κοινωνίας και της ανθρωπότητας, ώστε η Βασιλεία του Θεού να αναπτυχθεί πάνω στη γη…
Η λεγόμενη «παραβολή των συνετών και επιπόλαιων παρθένων» μας καλεί να αναλογιστούμε ποια είναι η προσωπική μας θέση σε σχέση με αυτήν την αναμονή της συνάντησης με τον Κύριο, γιατί όλοι πιστεύουμε στην ανάσταση του Χριστού και άρα στη μελλοντική μας ανάσταση. Είναι όμως η πίστη μας μια πίστη που αγρυπνά ή που κοιμάται;
Όποιος αναζητά ειλικρινά τη δόξα του Θεού, όπως έκανε ο Ιησούς, όπως έκαναν οι Άγιοι όλων των εποχών, δεν κάνει έργα για να τον θαυμάσουν ή να τον επαινέσουν οι άνθρωποι… Διότι ο Θεός δεν κοιτάζει το μέγεθος του έργου, αλλά την ειλικρίνεια της καρδιάς με την οποία εκτελείται.
Από μια η κλήση του Χριστού με όσον αφορά αυτόν τον κόσμο σημαίνει την ακολουθία του μέσα από ένα απαιτητικό μονοπάτι, γεμάτο δοκιμασίες και κινδύνους, ακόμη και με το φορτίο του σταυρό του καθενός, αλλά από την άλλη η κλήση στη μετά θάνατον ζωή σημαίνει την ακολουθία του στην χαρά της αιώνιας του δόξας.
Κάθε φορά που εφαρμόζουμε τις διδασκαλίες του Ευαγγελίου και τις μεταφέρουμε στη σφαίρα της καθημερινής ζωής της κοινωνίας μας, ενεργούμε ως εργάτες στον αμπελώνα του Κυρίου. Σίγουρα που πρόκειται για ένα επίπονο έργο, με πολλά εμπόδια, με φαινομενικές αποτυχίες ή λίγα αποτελέσματα… αλλά δεν μπορούμε να αμφιβάλλουμε για την ανταμοιβή που μας υπόσχεται ο Κύριος,…
Επομένως, πάντα θα υπάρχει στη ζωή μας ένα «χρέος συγχώρεσης», μια ανάγκη να συγχωρούμε όπως έχουμε συγχωρεθεί. Ο ίδιος ο Χριστός μάλιστα θέλησε να συμπεριλάβει τη συγχώρεση στην προσευχή που μας δίδαξε: «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», ώστε, μεταξύ όλων εκείνων των ευεργετημάτων που ζητάμε καθημερινά από τον Κύριο, να ζητήσουμε επίσης το μεγάλο όφελος της σωτηρίας μας μέσω της συγχώρεσης .
…τα έργα μας, μικρά ή μεγάλα, για το καλό του πλησίον μας, οφείλουν να είναι πάντα γεμάτα με αγάπη, όπως ό,τι κάνει ο Θεός υπέρ του ανθρώπου, το κάνει με αγάπη, σύμφωνα με ότι είναι γραμμένο: «τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο…» (Ιω. 3,16). Για το λόγο αυτό, αυτή η χριστιανική ηθική αρχή ή εντολή είναι τόσο μεγάλη που ονομάζεται «δεύτερη… όμοια με την πρώτη» (βλ. Μτ. 22,39), επειδή από αυτήν προκύπτει, ως από πηγή, ένας άπειρος αριθμός καλών πράξεων που δεν μπορούν να περιοριστούν σε ορισμένες εντολές.
Στο ευαγγελικό επεισόδιο αυτής της Κυριακής διαβάζουμε πώς ο Ιησούς αποκαλύπτει το θέλημα του Πατέρα
στους μαθητές του… Πράγματι, η άνοδος στα Ιεροσόλυμα και η αντιμετώπιση του θανάτου σήμαινε για τον Χριστό η εκπλήρωση το θέλημα του Θεού… ο Ιησούς, αποδεχόμενος ελεύθερα το θέλημα του ουράνιου Πατέρα, επέλεξε το τελειότερο, την τελειότερη αγάπη…
Γιατί, λοιπόν, ο Πέτρος (και οι άλλοι μαθητές) είδε στον Χριστό αυτό που τόσοι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν; ΄… καμία ανθρώπινη ικανότητα ή δύναμη, κανένα λογικό συμπέρασμα βασισμένο σε προφανή γεγονότα, καμία υποκειμενική εντύπωση ή προσωπική εμπειρία, αλλά ήταν η φωνή του ουράνιου Πατέρα που αντήχησε στην καρδιά του Πέτρου και που εκείνος ήταν σε θέση να ακούσει και να ανταποκριθεί με ακλόνητη πίστη.
Η δοξολογία προς τον Θεό, η θεία λατρεία, αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα της πίστης του Χριστιανού, και γι’ αυτό η κυριακάτικη ευχαριστιακή λατρεία στις ενορίες μας είναι η εκδήλωση της ζωντανής πίστης της Εκκλησίας.
You must be logged in to post a comment.