Κάθε φορά που εφαρμόζουμε τις διδασκαλίες του Ευαγγελίου και τις μεταφέρουμε στη σφαίρα της καθημερινής ζωής της κοινωνίας μας, ενεργούμε ως εργάτες στον αμπελώνα του Κυρίου. Σίγουρα που πρόκειται για ένα επίπονο έργο, με πολλά εμπόδια, με φαινομενικές αποτυχίες ή λίγα αποτελέσματα… αλλά δεν μπορούμε να αμφιβάλλουμε για την ανταμοιβή που μας υπόσχεται ο Κύριος,…
Επομένως, πάντα θα υπάρχει στη ζωή μας ένα «χρέος συγχώρεσης», μια ανάγκη να συγχωρούμε όπως έχουμε συγχωρεθεί. Ο ίδιος ο Χριστός μάλιστα θέλησε να συμπεριλάβει τη συγχώρεση στην προσευχή που μας δίδαξε: «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», ώστε, μεταξύ όλων εκείνων των ευεργετημάτων που ζητάμε καθημερινά από τον Κύριο, να ζητήσουμε επίσης το μεγάλο όφελος της σωτηρίας μας μέσω της συγχώρεσης .
…τα έργα μας, μικρά ή μεγάλα, για το καλό του πλησίον μας, οφείλουν να είναι πάντα γεμάτα με αγάπη, όπως ό,τι κάνει ο Θεός υπέρ του ανθρώπου, το κάνει με αγάπη, σύμφωνα με ότι είναι γραμμένο: «τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο…» (Ιω. 3,16). Για το λόγο αυτό, αυτή η χριστιανική ηθική αρχή ή εντολή είναι τόσο μεγάλη που ονομάζεται «δεύτερη… όμοια με την πρώτη» (βλ. Μτ. 22,39), επειδή από αυτήν προκύπτει, ως από πηγή, ένας άπειρος αριθμός καλών πράξεων που δεν μπορούν να περιοριστούν σε ορισμένες εντολές.
Στο ευαγγελικό επεισόδιο αυτής της Κυριακής διαβάζουμε πώς ο Ιησούς αποκαλύπτει το θέλημα του Πατέρα
στους μαθητές του… Πράγματι, η άνοδος στα Ιεροσόλυμα και η αντιμετώπιση του θανάτου σήμαινε για τον Χριστό η εκπλήρωση το θέλημα του Θεού… ο Ιησούς, αποδεχόμενος ελεύθερα το θέλημα του ουράνιου Πατέρα, επέλεξε το τελειότερο, την τελειότερη αγάπη…
Γιατί, λοιπόν, ο Πέτρος (και οι άλλοι μαθητές) είδε στον Χριστό αυτό που τόσοι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν; ΄… καμία ανθρώπινη ικανότητα ή δύναμη, κανένα λογικό συμπέρασμα βασισμένο σε προφανή γεγονότα, καμία υποκειμενική εντύπωση ή προσωπική εμπειρία, αλλά ήταν η φωνή του ουράνιου Πατέρα που αντήχησε στην καρδιά του Πέτρου και που εκείνος ήταν σε θέση να ακούσει και να ανταποκριθεί με ακλόνητη πίστη.
Η δοξολογία προς τον Θεό, η θεία λατρεία, αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα της πίστης του Χριστιανού, και γι’ αυτό η κυριακάτικη ευχαριστιακή λατρεία στις ενορίες μας είναι η εκδήλωση της ζωντανής πίστης της Εκκλησίας.
. Ποιος πραγματικά ήταν αυτός ο Ιησούς που είχε τέτοια ικανότητα να κάνει αυτό που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει, ξεπερνώντας ακόμη και τις δυνάμεις της ίδιας της φύσης; Εκείνο το γεγονός που κοίταζαν πι μαθητές από το ταραγμένο σκάφος ήταν πραγματικό, όχι όμως φυσικό, αλλά υπερφυσικό, δηλαδή επρόκειτο για τη παρέμβαση της θεϊκής δύναμης πάνω στη φυσική και ανθρώπινη πραγματικότητα.
Η αφήγηση της Γέννησης του Ιησού Χριστού, όπως μας την δίνουν τα ευαγγέλια, μέσα από τη ματιά των παιδιών, μας μετέφερε στο σπουδαίο γεγονός των Χριστουγέννων, που ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε σε μια εβδομάδα…
Η φάτνη είναι μια χριστιανική παράδοση, που ξεκίνησε από τον Άγ. Φραγκίσκο της Ασίζης και είναι η αναπαράσταση του τόπου της γέννησης του Ιησού. Είναι σημάδι πίστης στον Θεό, ο οποίος στη Βηθλεέμ «ήλθε να κατοικήσει ανάμεσά μας» (Ιω. 1,14).
Το «Ave verum Corpus» είναι ένας ευχαριστιακός ύμνος (για τη Θεία Κοινωνία) που θεωρείται να έχει γραφτεί τον 13ο αιώνα από τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ’ ή Ιννοκέντιο Δ’.
You must be logged in to post a comment.