Στο σημερινό σύντομο ευαγγελικό επεισόδιο (Μτ. 22,15-21) ο Κύριος μάς διδάσκει τη βασική αρχή της δικαιοσύνης: “πρέπει να αποδίδεται στον καθένα ό, τι του ανήκει” , ή όπως το δήλωσε ο Ιησούς: «Αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα, και στο Θεό ό,τι ανήκει στο Θεό…».
Η συζήτηση μεταξύ του Ιησού και των Φαρισαίων προέκυψε όταν αυτοί αναζητούσαν μια αμφιλεγόμενη απάντηση εκ μέρους του, δηλαδή κάτι που θα μπορούσε να εξοργίσει την νοοτροπία του λαού ή να ακουστεί αντίθετο με τη διδασκαλία των Γραφών, προκειμένου να έχουν πρόφαση να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Πράγματι αυτοί δεν αναζήτησαν την αλήθεια ή τη δικαιοσύνη, αφού στη ζωή τους συνεχώς εκμεταλλεύονταν το ψέμα και την αδικία. Όμως η απάντηση που τους έδωσε ο Ιησούς είναι για εμάς μία από τις βασικότερες ηθικές αρχές που ρυθμίζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους και με τον Θεό.
Σήμερα υπερβολικά τονίζεται στον κόσμο πως η δικαιοσύνη σημαίνει «το να μην παραβιάζονται τα δικαιώματά μου, το να μου αποδίδουν ό,τι μου ανήκει», σαν να είχε η δικαιοσύνη μόνο έναν όρο, δηλαδή «τον εαυτό μου», αλλά όχι τον άλλο όρο, δηλαδή τους άλλους, ξεχνώντας έτσι ότι η δικαιοσύνη έχει ως αντικείμενο τη ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ δύο ή περισσότερων όρων, μεταξύ κάποιου που δίνει και κάποιου που λαμβάνει, μεταξύ κάποιου που οφείλει κάτι και κάποιου στον οποίο οφείλεται κάτι κ.λπ. Η εγωιστική άποψη της δικαιοσύνης είναι άδικη, επειδή είναι μεροληπτική, όχι αμερόληπτη, γιατί τότε ο άνθρωπος νοιάζεται μόνο για το τι οφείλεται στον εαυτό του, αλλά όχι για το τι οφείλει ο ίδιος στους άλλους.
Οι Φαρισαίοι περίμεναν από τον Ιησού δύο πιθανές απαντήσεις , και οι δύο σίγουρα θα θεωρούνταν σκανδαλώδεις και αιτία καταδίκης: ή εκείνος να απαντούσε ότι δεν πρέπει να καταβάλλεται φόρος από ξένο και ειδωλολατρικό αυτοκράτορα, γιατί έτσι θα προσβληθόταν η αξιοπρέπεια του εβραϊκού λαού, ή ότι πρέπει να πληρώνεται φόρος στον Καίσαρα. Άρα ο Ιησούς θα θεωρούταν ή επαναστάτης ή βλάσφημος με οποιαδήποτε από τις δύο απαντήσεις.
Όμως, καθώς η θεία σοφία ξεπερνά την πονηριά των ανθρώπων, ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, έδωσε τη σωστή απάντηση για το πώς πρέπει να είναι κανείς δίκαιος με τους ανθρώπους και με τον Θεό, ώστε να μην παραβιάζεται ο ανθρώπινος νόμος και έτσι να γίνει κανείς εγκληματίας, ούτε να προσβάλλεται ο θεϊκός νόμος και να γίνει έτσι κανείς αμαρτωλός. Τους είπε ο Ιησούς: «Αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα…», και επειδή το νόμισμα (το δηνάριο) είχε εκτυπωμένη την εικόνα του ιδιοκτήτη του, άρα ανήκε σ’ εκείνον και ήταν δίκαιο να του το ανταποδώσουν, αλλά πρόσθεσε: «και στο Θεό ό,τι ανήκει στο Θεό…». Όμως τι οφείλει ο άνθρωπος στον Θεό; Τι νόμισμα έχει την εικόνα του Υψίστου, που ο άνθρωπος οφείλει να του το ανταποδώσει;
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το πιο σημαντικό μάθημα αυτού του ευαγγελικού επεισοδίου: η δικαιοσύνη δεν είναι μόνο το να μου αποδίδουν οι άλλοι ό,τι μου ανήκει, ούτε αρκεί μόνο το να είμαστε δίκαιοι με τους άλλους, πρέπει επίσης να είμαστε δίκαιοι με τον Θεό, μόνο τότε είμαστε πραγματικά δίκαιοι και αποκτάμε τη δικαίωση, δηλαδή την σωτηρία.
Σ’ εκείνον που μας δημιούργησε από το μηδέν, μας έδωσε τη ψυχή, το σώμα, τη ζωή, την υγεία, πνευματικές ικανότητες και σωματική δύναμη, μέσω των οποίων απεκτήσαμε στη ζωή μας όλα όσα κατέχουμε, σ’ εκείνον, λοιπόν, του οφείλουμε όλα αυτά, δηλαδή τον εαυτόν μας. Σ’ εκείνον που, αν και ήταν Θεός έγινε άνθρωπος, άφησε τον ουρανό του για να ζήσει πάνω σε αυτήν την άθλια γη, να κουραστεί εδώ όπως το κάνουν όλοι οι άνθρωποι, που μας άφησε μια διδασκαλία που είναι φως και ζωή για τη ζωή μας και ονομάζεται «Ευαγγέλιο», που έδωσε τον εαυτό του σε θάνατο σταυρικό για να μας σώσει από τον δικό μας θάνατο, και ύστερα αναστήθηκε για να μας δώσει μια ακόμη πιο καλύτερη ζωή, σ’ εκείνον οφείλουμε όλα όσα είμαστε και κατέχουμε.
Μας έδωσε πολλά και του χρωστάμε πολλά. Επομένως: «Αποδώστε στον Χριστό ό,τι ανήκει στο Χριστό», δηλαδή τα πάντα.
You must be logged in to post a comment.