Η Εκκλησία μνημονεύει σήμερα όλους τους κεκοιμημένους πιστούς, μετά την χθεσινή πανήγυρη των Αγίων πάντων. Για τους Αγίους έχουμε την βεβαιότητα της παρουσίας τους μπροστά στη δόξα του Θεού και της μεσιτείας τους υπέρ ημών.
Πανέμορφα είναι τα λόγια με τα οποία η Ιερά Γραφή μας περιγράφει το έσχατο προορισμό του δικαίου μετά το θάνατο, όπως ακούσαμε στο πρώτο Ανάγνωσμα: «Στα χέρια του Θεού βρίσκονται οι ψυχές τον δικαίων και βάσανο κανένα δε θα τις αγγίξει. Στα μάτια των αφρόνων φάνηκε πως πέθαναν και την έξοδό τους τη θεωρούσαν καταστροφή, (….) Αλλά αυτοί κατοικούν μέσα στην ειρήνη» (Σοφ 3,1-3).
Η λέξη «θάνατος» σημαίνει τον διαχωρισμό της ψυχής από το σώμα της, ενώ την ξαναενώση τους την ονομάζουμε «ανάσταση». Για εμάς τους Χριστιανούς δεν υπάρχει θάνατος χωρίς ανάσταση. Σίγουρα δεν είναι απαραίτητο το να πιστεύει κανείς στον θάνατο, αφού τον βλέπουμε κάθε μέρα, αλλά στην ανάσταση των νεκρών και στην αιώνια ζωή πολλοί δυσκολεύουν να πιστέψουν. Μόνο η πίστη στα λόγια του Ιησού μας επιβεβαιώνει ότι οι νεκροί δεν εξαφανίζονται για πάντα στο κενό του Σύμπαντος, ούτε περιπλανιούνται στους τάφους με τη μορφή πνευμάτων, ούτε παραμένουν στα σπίτια τους όπου έζησαν (όπως το υποστηρίζεται το μύθος του Χαλοουίν), αντίθετα, οι ψυχές των δικαίων καλωσορίζονται στις αιώνιες κατοικίες, εάν βρεθούν άξιοι της αιώνιας ζωής, όπου και ο ίδιος ο Θεός έχει την κατοικία του. Κι έτσι μας μιλά ο Ιησούς για τη μετά θάνατον ζωή: «Ότι άλλωστε οι νεκροί ανασταίνονται, αυτό το αναφέρει κι ο Μωυσής, όταν μιλάει για τη βάτο, και λέει ότι ο Κύριος είναι Θεός του Αβραάμ, Θεός του Ισαάκ και Θεός του Ιακώβ. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών, γιατί γι’ αυτόν όλοι είναι ζωντανοί» (Λκ 20,37-38)
Γιατί προσευχόμαστε σήμερα για όλους τους κεκοιμημένους πιστούς;
- Γιατί πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουν κανένα να προσευχηθεί γι’ αυτούς∙
- γιατί μερικοί απ’ αυτούς δεν έχουν ακόμη φτάσει στην αιώνια δόξα·
- και για να αυξηθεί η πίστη μας στην ανάσταση των νεκρών.
Σίγουρα ένας συναισθηματικός δεσμός ζωντανεύει συνεχώς τη μνήμη μας για τον πεθαμένο ή την πεθαμένη αδέλφιά μας: δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεχάσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν είναι πλέον δίπλα μας σε αυτόν τον κόσμο… Αλλά, σε αυτήν την ημέρα, αν και κοιτάζουμε με τα μάτια του σώματός μας την θλιβερή πραγματικότητα του θανάτου, με τα μάτια της πίστεως κοιτάζουμε με ελπίδα προς το μέλλον, επειδή ο ίδιος ο Χριστός υποσχέθηκε να αναστήσει τους νεκρούς, καθώς και ο ίδιος αναστήθηκε μια για πάντα, γι’ αυτό και είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Εκείνος που πιστεύει σε μένα, ακόμα κι αν πεθάνει, θα ζήσει· και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα δεν θα πεθάνει για πάντα» (Ιω 11,25-26).
Η τελετή αυτής της ημέρας μας βοηθά να ανακουφίσουμε τον πόνο μας λόγω της απουσίας των κεκοιμημένων αδελφών μας:
- διότι νιώθουμε την μοναξιά και μήπως αισθανόμαστε ένοχοι μπροστά τους·
- διότι δεν έχουμε ακόμη θεραπεύσει τον πόνο της απώλειας τους, δεν τον έχουμε ακόμα εξαγνίσει…
- διότι παραπονιόμαστε που ο Θεός τους «αφαίρεσε» από τη ζωή μας…
Όμως αυτή την ημέρα έχουμε την ευκαιρία να ανακουφίσουμε τις θλίψεις των ψυχών που βρίσκονται στο Καθαρτήριο [1] (αυτό συχνά το ξεχνάμε, ή απλά δεν το ξέρουμε…), μέσω των προσευχών μας και ιδιαίτερα μέσω της Θείας Λειτουργίας και της Αγίας Κοινωνίας. Όλα αυτά που προσφέρονται για τις ψυχές των κεκοιμημένων πιστών χρησιμεύον για να ικανοποιηθούν οι προσωρινές πίνες τους που πρέπει να περάσουν λόγω των αμαρτιών τους.
Σήμερα μελετάμε πάνω απ’ την πραγματικότητα του θανάτου, αλλά από την προοπτική της ανάστασης, διαφορετικά θα έχουμε μια απελπισμένη αντίληψη για το τέλος αυτής της γήινης ζωής. Η πίστη στην ανάσταση των κεκοιμημένων αδελφών μας είναι μια υπόσχεση ελπίδας που μας παρηγορεί στην αγωνία μας για την απουσία τους.
[1] Τόπος όπου καθαρίζονται και εξαγνίζονται οι ψυχές των κεκοιμημένων, πριν να γίνουν αποδεκτές στον παράδεισο.
You must be logged in to post a comment.